Szarobure bytowanie w przyrodzie

Dobrze jest czasem pójść do lasu, rozejrzeć się dookoła i dostrzec w nim coś innego niż zawsze. Rzeczy niedostrzegalne w codziennym bytowaniu w lesie urastają wtedy do miana własnej wartości.
Tak jest z drzewostanami oddziału 21d leżącego w południowo zachodniej części Lasu. Nic nie zwykłego, drzewa rosną sobie w lesie.

Nie ważne że jest to teren w całości zaliczony do siedlisk rzadkich i zagrożonych w skali Europy, że jest to las ochronny będący ostoją rodzimej przyrody.
A nawet że jest to siedlisko priorytetowe Natura 2000 o kodzie 9170-2 a wiek drzew to 139 lat- zarówno świerków, dębów jak i grabów.

Najważniejsze jest to że drzewa są pięknie szare, jest ponuro i nie ma słońca. No bo przecież takie jest szarobure bytowanie w lesie. Szelest suchych liści pod butem, echo złamanej gałązki, szum własnych myśli, szepty.

Okres późnej jesieni a już tym bardziej mroźnej zimy bez śniegu to właśnie las ogarnięty ciszą, bezruchem
i brakiem życia. Życia które wycofało się pod ziemię, w korzenie, bruzdy kory drzew, nory i dziuple.

Obcowanie z takim lasem przypomina trochę słuchanie samego siebie. Ciężko jest wyzbyć się wrażenia że jest się jedyną istotą żywą w promieniu zasięgu wzroku.

Niezwykłość zwykłego z pozoru lasu wzmaga się w miarę upływu czasu jaki w nim spędzamy. Przyglądając się drzewom dostatecznie długo dochodzimy do momentu kiedy to "drzewa zaczynają przyglądać się nam".

Jest to odniesienie do pewnego etapu mojego życia kiedy to postanowiłem głębiej przyjrzeć się ciemności. Ciemności będącej częścią świata zdominowanego przez nietoperze.

Przyglądając się otchłani trzeba być przygotowanym na to że otchłań w pewnym momencie postanowi przyjrzeć się tobie.

Dobrze jest wtedy być ostrożnym i nie ufać bezgranicznie temu co otchłań nam zaserwuje. Trzeba być w stanie temu sprostać, nie dać się zaskoczyć i stanowczo odpowiedzieć.
Może jest to tylko kwestia siły charakteru i wiedzy na temat tego jak drugi człowiek jest w stanie nam na nowo porozstawiać zabawki w piaskownicy.

Szarobure bytowanie jest jednak czymś pośrednim pomiędzy spoglądaniem w otchłań a zerkaniem na słońce przez dziurkę w żółtym jesiennym liściu.

Las mówi nam żeby przyjrzeć się samemu sobie i odnaleźć odpowiedzi na pytania przed którymi nie powinno się uciekać lecz należy stanowczo na nie odpowiedzieć. Takie są zalety obcowania z lasem niespowitym jeszcze śnieżną pokrywą. Trzeba dobrze wykorzystać ten czas.