Poganizm i kult przyrody częstym wyborem przyrodników

Naukowe zrozumienie przyrody wcale nie musi wykluczać sakralizacji jej materii. Postrzeganie świata w perspektywie analiz, chemii, zoopsychologii, wzorów matematycznych opisujących świat ożywiony skłania często do refleksji nad nieuchronną konsekwencją takiego postrzegania świata- wypranie z indywidualizmu osobniczego, mechanistyczne rozpatrywanie związków ekologicznych, obserwowanie świata w wąskich kategoriach korzyści i strat.
Refleksja zaczyna przejawiać się w bezpośrednim kontakcie z osobnikiem innego gatunku. Kontakt wzrokowy, dotyk, zapach- sprowadzają nasze wyuczone zachowania na dalszy plan gdyż w tym momencie włączają się w nas wypracowane przez setki poprzednich pokoleń narzędzia komunikacji miedzygatunkowej. Brzmi to może trochę na wyrost ale muszę powiedzieć że w bezpośrednim kontakcie z innym gatunkiem potrafimy w ciągu sekundy odnaleźć w sobie metody porozumienia, wymiany informacji. Ktoś może powiedzieć że jest to zwykły behawioryzm gatunku, ale ktoś inny pracując z dzikożyjącymi zwierzętami od wielu lat mógłby powiedzieć że widzi w nich osobowość oraz charakter, własną wolę jak też pragnienia oraz cel do osiągnięcia. Może też powiedzieć że widzi w osobniku innego gatunku drugiego człowieka.

No dobrze, ale co z habitatem. Zespołem organizmów żyjących w pewnym stabilnym układzie dopasowanym tak by sprostać potrzebom i oczekiwaniom każdego osobnika. Rozkładanie siedliska na czynniki pierwsze poprzez wykonanie zdjęcia fitosocjologicznego prowadzi do osiągnięcia wiedzy o współżyciu roślin. Odwrócenie tego procesu poprzez całościowe zrozumienie siedliska jako odrębnego samonapędzającego się organizmu oraz odnalezienie wspólnej siły, konsensusu istnienia i chęci trwania jest już bardzo kłopotliwe. Żeby nie powiedzieć - niewykonalne. Można mówić o zawiłości zależności przyrodniczych tłumacząc je na wybranych przykładach wydartych z pewnego większego układu ale stojąc po środku lasu w ciepłą ksieżycową wiosenną noc, nie sposób jest ogarnąć umysłem całość środowiska leśnego lecz jedynie jego strzępy i to tylko te które zdołaliśmy poznać empirycznymi metodami poznawczymi, w których się wyspecjalizowaliśmy.
Brak wiedzy nie jest niczym złym. Niepoznane pokłady środowiska przyrodniczego warto jest zastąpić mgłą tajemnicy która to pozwoli zachować wobec nich dystans ale też pamięć o ich obecności. Ornitolog nie koniecznie musi być botanikiem czy oceanografem.

Budowanie szacunku do przyrody wyłania się właśnie w wyniku tych obu czynników -  wiedzy oraz obecności owianych tajemnicą cech środowiska których nigdy w życiu nie poznamy. Słabości naszego umysłu pozwalają na odkrywanie wyższości świata przyrody którą zaczynamy postrzegać jako coś niepowtarzalnego, nie dającego się skopiować czy zapisać w jednej książce, choćby nie wiem jak obszernej. Odkrywanie słabości swojej osoby powoduje uznanie prymatu przyrody nad osiągnięciami gatunku ludzkiego. Tak wyłania się jedna z wielu ścieżek do kultu przyrody i poganizmu które to najczęściej w wyniku braku obecności wspólnoty podzielającej poglądy i ustalającej rytuał, jest już wtedy bardzo osobistą indywidualną sprawą.

Co ciekawe osiągając ten poziom łatwo jest wychylić się w drugą stronę i stanąć wówczas w opozycji wobec świata cywilizowanego. Droga prowadzi wówczas do negacji postępu, rozwoju urbanistycznego, wzrostu demograficznego czy stylu życia społeczeństw konsumpcyjnych. Mogą się pojawić działania proekologiczne, promujące inny kierunek rozwoju, do których zalicza się po części ten blog.
W ekstremalnym przypadku, pojawia się fundamentalizm który przejawia się planowaniem działań mających na celu zahamowanie wzrostu cywilizacji, działań mogących mieć charakter terroryzmu lub sabotażu kluczowych dla cywilizacji instalacji przemysłowych, usługowo-produkcyjnych, spożywczych czy energetycznych. Są to działania nie zgodne z prawem, przynoszące mierzalny efekt ekologiczny który jednak jest krótkotrwały gdyż nie prowadzi do zmiany a jedynie likwiduje fragment problemu który w szybkim czasie zostaje zastąpiony potencjałem wytwórczym setek innych podobnych jednostek.

Poganizm jest drogą zaufania wobec pokoleń naszych przodków którzy przez tysiące lat budowali swoje relacje z otaczającym ich światem. Odniesienie się do zapomnianych religii daje komfort wyboru wypróbowanej ścieżki, która pozwala na ominięcie czasochłonnych poszukiwań prowadzących nieraz na manowce. Jest to mówiąc dosadnie "duchowość w pigułce" którą albo przyjmujemy albo odrzucamy jak każdą inną religię. Poganizm moim zdaniem wymaga wspólnoty, co w dzisiejszym świecie pomimo licznych portali społecznościowych wiążących osoby poszukujących swojej ścieżki nie zawsze zostaje spełnione.
Łatwo jest o etykietę sekciarstwa co w katolickim kraju może zaowocować w najlepszym razie o zejscie do podziemia oraz dbaniem o swoją anonimowość.
Poganizm w naszych europejskich, słowianskich warunkach może być harmonią pomiędzy człowiekiem a światem. Życie ludzkie podyktowane zostaje zmiennosci pór roku. Nie trudno tutaj o skojarzenia ze społecznościami rolniczymi, które po początkowej ekspansji wobec obszarów leśnych osiągnęły pewien poziom umiarkowanych potrzeb i roszczeń wobec otaczającego ich świata przyrody. Jest tu miejsce i dla człowieka i dla istot pozaludzkich.
Jest to jednak tylko jedna z wielu ścieżek. Osoby zajmujące się zawodowo badaniem przyrody, mogą same określić kierunek swoich poszukiwań. Poszukiwań pozwalających na zaspokojenie potrzeby zrozumienia niezrozumiałego, oddania czci temu co jest poza sferą poznawczą ludzkiego umysłu a jest przynależne do świata zmysłów, emocji, odczuwania. Dla osiągnięcia spokoju.