Kurczące się wartości krajobrazowe Lasu Miejskiego

Nie ma już altany która została wybudowana na miejscu przedwojennej konstrukcji. Dziurawy dach
i spadające fragmenty poszycia mogły być niebezpieczne.

Pozostałość po altanie

Jak podsumować byt tych dwóch elementów infrastruktury rekreacyjnej Lasu Miejskiego- kładki widokowej i altany? Kładka widokowa wychodząca na staw była bardzo często odwiedzanym miejscem. Niemal każdy będąc w lesie chciał na nią wejść i podziwiać naturalne poszycie lasu graniczącego z wodą. Wpisywała się w krajobraz z gracją i wartościowała las jako urokliwy zakątek.
Altana natomiast przeznaczona była jako miejsce biesiadne z małym punktem gastronomicznym. Przed wojną takie obiekty w trakcie festynów były obsadzane przez miejscową orkiestrę dętą która umilała czas bawiącym się lub pływającym łódkami po stawie mieszkańcom miasta. Niestety w naszych czasach nie doczekała się podobnej roli. Posadzka wyłożona kamieniami nie zachęcała do spędzania wolnego czasu wewnątrz altany a i samo centrum uwagi skupiało się wokół ogniska zlokalizowanego na środku polany. Tak więc altana zawsze stała na uboczu, zacieniona. Osoby zwiedzające Las Miejski zwykle tylko wchodziły do niej żeby zaspokoić ciekawość po czym udawały się na polanę gdzie można było posiedzieć przy ognisku.

Resztki po kładce widokowej. W tle pomnik artylerzystów z I wojny światowej

Zachodni staw, należący do prywatnego zarządcy został pogłębiony

Zdewastowaniu uległy brzegi stawu a w wyniku wydobycia ziemi oraz mułu, przekształceniu uległa cała szata roślinna której zwyczajnie już nie ma. Regulacja brzegu  stawu nie miała na względzie polepszenia walorów krajobrazowych Lasu Miejskiego czy zachowanie strefy ekotonowej pomiędzy środowiskiem wodnym a lądowym a jedynie czysto gospodarcze cele.
Stawy w Lesie Miejskim powinny podlegać wyłączeniu z gospodarowania i tak też w dużej mierze się dzieje. Niektóre z nich w wyniku wypłycenia ulega już nawet sukcesji w stronę torfowisk lub łęgów. Ten jednak o którym mowa jest wciąż w rękach prywatnych i trudno jest zarzucić właścicielowi chęć odmulenia
i poprawienia drożności stawu. Nie mniej jednak widok jest przykry a samotny pomnik przyrody- dąb Wilhelm wygląda niczym symbol Eichenwald- Lasu Dębowego, stojący na skraju pola bitewnego.

Dąb pomnikowy "Wilhelm" na skraju uregulowanego brzegu stawu

Północny brzeg stawu. Dawniej perełka krajobrazu leśnego, teraz pogorzelisko

Myślę że gdyby udało się oszacować walory przyrodnicze Lasu Miejskiego i okazałoby się że są one wysokie- staw ten można by wykupić od właściciela. Kwestia znalezienia programu dotacyjnego. Ale skoro znajdują się fundusze na wykup łąk przez organizacje pozarządowe, stanowiących łowisko ptaków drapieżnych to można by spróbować ze stawem. Wówczas nieuchronnie część kosztów projektu zostałaby utopiona w odwrócenie szkód jakie zaszły w środowisku czyli w renaturalizację brzegów stawu